Skrot-nisse fornektar seg ikkje

Familien sin skrot-nisse, det er eg. I alle år har eg samla på det arvegodset andre ikkje har brydd seg med. Og det er eg glad for no når planlegginga av interiøret i Sarahuset har starta.

Eg likar gamle ting av same grunn som eg er glad i gamle hus. For det første kan eg finne kvalitetar som er mangelvare i dag, fordi ting vart laga for å vare. For det andre er eg veldig fascinert av ulike handverksteknikkar, og tidlegare vart det ofte lagt mykje arbeid i å utforme den enkelte gjenstand. Og sist – og kanskje viktigast – syns eg det er veldig kjekt å ha unike ting, i staden for alt det masseproduserte ein kan kjøpe i butikken. Patina gir sjarm og særpreg.

Det er trivelegast med gjenstandar som eg kjenner historia til. Men av og til blir det ein tur i bruktbutikkar og på loppemarknader. Mykje meir spennande enn å gå i vanlege interiør-butikkar!

For litt sidan kom eg over denne vaskestolen i ein bruktbutikk. Han er ikkje av dei aller eldste, og heller ikkje av dei mest føreseggjorde. Men sjarmen er på plass! Heile vaskestolen er laga i tre, furu tvers i gjennom og med rygg i kryssfiner. På litt avstand ser ut som om toppen er av marmor, men treet er mala for å etterlikne marmor. Sjølve skapet er ådringsmala , og malaren har prøvd å framstille både eksklusivt treverk og fyllingsdør.

I og med at der er ein vaskestol med marmortopp frå tidlegare i Sarahuset, er eg veldig fornøgd med å ha funne eit «søskenbarn». Ein vaskestol i kvart soverom er jo tidsmessig heilt rett. Eit godkjøp!